1 အချင်းမှူးမတ်တို့၊ သင်တို့သည်လူသားတို့၌ ဖြောင့်မတ်စွာဆုံးဖြတ်ခြင်း၊ မျှတစွာစီရင်ခြင်းကို၊ စင်စစ်ပြုတတ်ကြသလော။ 2 မုချဆိုသော်၊ ကိုယ့်စိတ်နှင့်မတရားမှုကိုကြံစည်၍၊ ကိုယ့်လက်နှင့်အဓမ္မမှုကို၊ မြေကြီးပေါ်မှ ချင့်ချိန်ဝေဖန်တတ်ကြ၏။ 3 လူဆိုးတို့သည်အမိဝမ်းထဲကပင် စိမ်းကားလျက်၊ မုသာသုံးသူတို့သည်၊ ဖွားကတည်းကပင်လမ်းလွဲလျက်နေကြ၏။ 4 သူတို့၏အဆိပ်သည် မြွေဆိပ်နှင့်တူ၏။ နားပင်းသောမြွေပွေးထပ်တူ နားပိတ်လျက်၊ 5 အလမ္ပါယ်ဆရာတို့လိမ္မာစွာမန်းမှုတ်သံကို၊ နားမထောင်ဘဲနေတတ်ကြ၏။ 6 အိုဘုရားသခင်၊ ကိုယ့်အစွယ်များကိုသူတို့ပါးစပ်တွင် ချိုးတော်မူပါ။ အိုထာဝရဘုရား၊ ခြင်္သေ့ပျိုတို့၏ အစွယ်များကိုဖြတ်တော်မူပါ။ 7 သူတို့သည် သွန်းသောရေကဲ့သို့ ပြယ်ပျောက်လျက်၊ မြှားတော်များကိုမှန်းရွယ်တော်မူသော်၊ ညှိုးနွမ်းတတ်ကြ၏။ 8 ခရုပက်ကျိသည်၊ အရည်ပျော်၍ ကွယ်ပျောက်သကဲ့သို့လည်းေကာင်း၊ လျှောမွေးသည်၊ နေရောင်ကိုမမြင်ရသကဲ့သို့လည်းေကာင်း၊ ဖြစ်ကြပါ၏။ 9 ထင်းမီးရှိန်ကို အိုးများမခံရသေးမီ၊ စိမ်သော်လည်းေကာင်း၊ ပြုတ်သော်လည်းေကာင်း၊ ကွယ်ပျောက်စေတော်မူလိမ့်မည်။ 10 သူတော်ကောင်းသည်၊ ထိုလက်စားချေခြင်းကိုသိမြင်ဝမ်းမြောက်လျက်၊ လူဆိုးတို့အသွေး၌ ခြေဆေးရသဖြင့်၊ 11 လူတို့က၊ သူတော်ကောင်းသည် မုချအကျိုးခံစားရပေမည်။ မြေကြီးပေါ်မှာတရားစီရင်သောဘုရားမုချရှိတော်မူပေသည်ဟု ဝန်ခံကြရလတ္တံ့။