1 မောဘပြည်ကိုရည်သောဗျာဒိတ်ချက်ဟူမူကား၊ တစ်ညဉ့်ချင်းတွင် မောဘပြည်အာရမြို့ကို၊ လုပ်ကြံဖျက်ဆီးလေပြီ။ တစ်ညဉ့်ချင်းတွင်မောဘပြည်ကိရမြို့ကို၊လုပ်ကြံဖျက်ဆီး လေပြီ။ 2 မောဘပြည်သူပြည်သားတို့သည် ကိုယ့်ဗိမာန်သို့လလည်း‌ေကာင်း၊ ဒိဘုန်မြို့ရှိမြင့်ရာဌာနများသို့လည်း‌ေကာင်း၊ တက်၍ငိုကြွေးကြပြီ။ နေဗောမြို့နှင့်မေဒဘမြို့အထက်တွင်အော်ကြရာ၊ ဆံမုတ် ဆိတ်ရှိသမျှကိုပယ်ကြလေပြီ။ 3 လမ်းပေါ်တွင်လျှော်တေဝတ်၍၊ အိမ်မိုးပျဉ်ပေါ်၌လည်း‌ေကာင်း၊ လမ်းဆုံ၌လည်း‌ေကာင်း၊ ရှိသမျှတို့သည် အော်ဟစ်လျက်သည်းစွာငိုကြွေးကြလေ၏။ 4 ဟေရှဘုန်မြို့နှင့် ဧလာလေမြို့တို့ဟစ်သံကို ယာဟတ်မြို့တိုင်အောင်ကြားရသဖြင့်၊ မောဘရဲမက်တို့သည် ကြောက်ရွံ့သောစိတ်နှင့်အော်ကြ၏။ 5 ငါ သည်မောဘပြည်အတွက်စိတ်ကပင်ဟစ်နေ၏။ ထွက်ပြေးရသူတို့သည် ဇောရမြို့၊ ဧဂလတ်ရှလိရှမြို့များသို့ ပြေးကြရာ၊ လုဟိတ်ကုန်းလမ်းဖြင့်တက်သွားငိုကြွေး လျက်၊ ဟောရနိမ်မြို့လမ်း၌လည်း ပျက်ပြားခြင်းအတွက်ဟစ်ကြ၏။ 6 နိမရိမ်ချောင်းသည် ဆိတ်ညံရာဖြစ်၍၊ မြက်ပင်ညှိုးနွမ်းလျက်၊ မြက်နုသေးသိမ်လျက်၊ ကောက်တစ်ပင်မျှမရှိသဖြင့်၊ ဆည်းပူးကွယ်ဝှက်သောဥစ္စာများကို၊ 7 မိုးမခပင်ချောင်းတစ်ဘက်သို့ဆောင်သွားရကြ၏။ 8 ဟစ်သံသည် မောဘပြည်စွန်းတိုင် နှံ့ပြား၍ အော်သံလည်း ဧဂလိမ်မြို့တိုင်အောင်လည်း‌ေကာင်း၊ ဗေရဧလိမ်မြို့တိုင်အောင်လည်း‌ေကာင်း၊ ရောက်လေ၏။ 9 ဒိမုန်ချောင်းသည် အသွေးနှင့်ပြည့်လိမ့်မည်။ အသို့ဆိုသော် ငါသည် ဒိမုန်မြို့ပေါ်တွင်ထပ်မံသင့်ရောက်စေသည့်ပြင်၊ ထွက်ပြေးသောမောဘပြည်သူနှင့် ကျန်ရစ်သော ပြည်သားတို့အပေါ်သို့ ခြင်္သေ့သဖွယ်လွှတ်လိမ့်မည်။